آرزوی من این است .....

همیشه (اینکه میگم همیشه یعنی از نوجوونی ، حدودای 14-15سالگی تا الان )  آرزو داشته ام فرزند پسری داشته باشم که در نوزادی و کودکیش لباس حضرت علی اصغر تنش بپوشونم و ببرمش تو عزاداری های ماه محرم....

همیشه آرزو داشته ام فرزند ی داشته باشم که به عشق علی (ع) و خاندانش پرورشش بدم و بهش عشق به این خاندان مطهر رو یاد بدم....

همیشه آرزو داشته ام فرزندی داشته باشم که وقتی اسم *عباس* رو میشنوه قلبش از عشق زیر و رو بشه و به آقا ارادت خاص داشته باشه....فرزندی که همیشه  با عشق و ارادت بگه *عباس، آقامه....* 

تا الان بخاطر زندگی 700 کیلومتر دورتر از خانواده و دست تنهایی تو شرایطی که از اول ازدواجم هم درس خوندم ،و هم شاغل بودم ، اصلا در خودم نمیدیدم که بهش فکر کنم و مسئولیت همچین تصمیم بزرگی رو به عهده بگیرم....اما این روزها با اتمام دوره آموزشی مقطع دکترا و تثبیت تقریبا کامل شرایط شغلیم و اطمینانم به اینکه موقعیت شغلیم رو خواهم داشت،نبودش رو حس میکنم ، و  احساس میکنم کم کم وقت برآورده شدن این آرزو رسیده.... وقت داشتن علی اصغر کوچکی که با عشق به حسین و عباس و علی وجودش رو آغشته کنم .....کم کم وقتشه .....مهتاب کوچک زندگی من .....

پ.ن. یا قمر بنی هاشم، علمدار....گوشه ی چشمی.....